Η μεγαλύτερη αδικία στη ζωή είναι το πώς τελειώνει: Μετά από χρόνια
  μόχθου και δουλειάς αντί να επιβραβευθείς... πεθαίνεις!

  Πιστεύω ότι ο κύκλος της ζωής πρέπει να είναι ανάποδος. Πρώτα θα έπρεπε
  να πεθαίνεις (να φεύγει αυτό το κακό από την μέση). Μετά ζεις σε γηροκομείο.

  Μόλις γίνεις αρκετά νέος σε διώχνουν κλωτσηδόν από το γηροκομείο και
  πηγαίνεις στο γραφείο, όπου αποκτάς αμέσως Jaguar και χρυσό Cartier.

  Εργάζεσαι για σαράντα χρόνια έως ότου γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς
  την συνταξιοδότηση σου. Τότε το ρίχνεις στα πάρτι, το σεξ και το αλκοόλ,
  και είσαι έτοιμος πια για λύκειο. Πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις,
  δεν έχεις πια ευθύνες.

  Γίνεσαι μωρό, όλοι σε φροντίζουν, επιστρέφεις
  στην μήτρα όπου περνάς τους τελευταίους εννέα μήνες σου επιπλέοντας
  ευχάριστα... και ξαφνικά τελειώνεις την ύπαρξή σου με έναν οργασμό...