Υποψίες...

φαγητό. Κατά τη διάρκεια του δείπνου, η μητέρα δεν έπαψε να κοιτάζει την συγκάτοικο του γιου

της, μια πολύ όμορφη κοπέλα. Από καιρό «μυριζότανε» ότι υπήρχε σχέση

ανάμεσά τους και αυτή η υποψία της τής κέντριζε περισσότερο την περιέργεια.

Τους παρατηρούσε όλο το βράδυ και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μεταξύ

τους σχέση ήταν κάτι περισσότερο απ' ό,τι άφηναν να φαίνεται. Σαν να

διάβασε τις σκέψεις της μητέρας του ο Γιάννης, προσφέρθηκε να της λύσει την

απορία και της είπε: «Ξέρω τι θα πρέπει να σκέφτεσαι, αλλά η Πόπη κι εγώ είμαστε ΜΟΝΟ συγκάτοικοι» και το

 τόνισε το «μόνο».

Τρεις-τέσσερις ημέρες αργότερα η Πόπη λέει στο Γιάννη: «Από τότε που η μητέρα σου ήρθε για φαΐ, έχω χάσει την ασημένια κουτάλα σερβιρίσματος και δεν μπορώ να τη βρω πουθενα, αν και έχω φάει τον τόπο. Λες να μας

την πήρε; Αλλά πάλι ..... δεν το πιστεύω». «Ούτε εγώ το πιστεύω», της λέει ο Γιάννης,

«αλλά, για να 'μαστε 100% σίγουροι, θα της γράψω, να τη ρωτήσω».

Κάθεται λοιπόν και γράφει ένα γραμματάκι στη μητέρα του:

Δε λέω ότι πήρες την ασημένια κουτάλα σερβιρίσματος, τις προάλλες που είχες έρθει για φαΐ, ούτε λέω ότι δεν την πήρες. Αλλά η κουτάλα χάθηκε τη  βραδιά που ήσουνα εδώ. Μπορείς να μου πεις τι έγινε;

Δε λέω ότι έχεις σεξουαλικές σχέσεις με την Πόπη, ούτε λέω ότι δεν έχεις.

Αν όμως κοιμότανε στο κρεββάτι της, θα την είχε βρει την κουτάλα μέχρι τώρα.